خاندان شیخ عبدالحسین تهرانی
سیدحسن صدر می‌گوید: وی با شیخ هادی طهرانی صاحب محجةالعلماء خویشاوندی داشت. از پدرش اطلاعی در دست نیست، اما از برادرش شیخ محمد در مآثر وآثار و اعلام الشیعه فقط صرف اینکه یکی از علما بوده، یاد شده است. اما حاجی نوری در دارالسلام به مناسبت مطلبی که می‌خواست از اونقل کند، می‌گوید: «حدیث کرد مرا برادر امجد و ارشد شیخ العراقین الثقة النقة الشیخ محمد وفقه الله». از این عبارت هم بزرگواری او وهم اینکه تا حدود سال 1290 ق که تاریخ تألیف دارالسلام است، زنده بوده است، روشن می‌شود.
واعظ کجوری نیز در روح و ریحان می‌نویسد:از وقتی که مدرسه و مسجد را (طهران) بنا فرمودند، تولیت و رسیدگی به امور الزمه را با امامت مستقله به برادر بزرگوار خودجناب مستطاب عالم فاضل و مدقق کامل ملاذ االیتام وّ الارمله الاعز الامجد الاخ المواسی لاخیه المؤ ید الاسعد الشیخ محمد زاد الله فضله وکثر فی علماء الفرقه الناجییة مثله،تفو یض و وا گذار فرمودند.
از این عبارت معلوم می‌شود در سال تألیف روح و ر یحان (1295 ق بهبعد) ایشان در قید حیات بوده است.
مرحوم شیخ العراقین، دو دختر و پنج پسر داشت. همه یا سه نفر از پسران او اهل علم و مورد توجه بوده‌اند و پسر بزرگ او شیخ علی صاحب منظومه معراج المحبه میباشد که محدث قمی گاهی از اشعار این منظومه در منتهی االمال و نفس المهموم نقل کرده است.
عالمه طهرانی می‌نویسد: «شیخ علی و برادرش شیخ مهدی در سال 1288 ق کتابخانه پدر را وقف کرده‌اند» شاید مقصود این است
که وقف از ناحیه پدر را عملی کرده‌اند؛ و نام بقیه برادران به ترتیبشیخ احمد و شیخ شر یف و شیخ عیسی است. علامه طهرانی دو
پسر از فرزندان شیخ مهدی را به نام‌های محمدباقر متولد 1301 ق و محمدهادی، متولد 1310 ق را یاد کرده است.
