این سوره در «مکّه» نازل شده و داراى 34 آیه است
محتواى سوره:
بطور کلى محتواى این سوره در پنج بخش خلاصه مىشود:
بخش اول بعد از ذکر حروف مقطعه اشاره به عظمت قرآن و هدایت و رحمت بودن آن براى مؤمنانى که واجد صفات ویژه هستند مىکند.
بخش
دوم از نشانههاى خدا در آفرینش آسمان و برپا داشتن آن بدون هیچگونه
ستون، و آفرینش کوهها در زمین، و جنبندگان مختلف، و نزول باران و پرورش
گیاهان سخن مىگوید.
بخش سوم قسمتى از سخنان حکمتآمیز لقمان آن مرد الهى را به هنگام اندرز فرزندش نقل مىکند.
در
بخش چهارم بار دیگر به دلائل توحید باز مىگردد، و سخن از تسخیر آسمان و
زمین و نعمتهاى وافر پروردگار و نکوهش از منطق بت پرستانى که تنها بر اساس
تقلید از نیاکان در این وادى گمراهى افتادند، سخن مىگوید.
و نیز از علم گسترده و بىپایان خدا با ذکر مثال روشنى پرده بر مىدارد.
بخش
پنجم اشاره کوتاه و تکان دهندهاى به مسأله معاد و زندگى پس از مرگ دارد،
به انسان هشدار مىدهد که مغرور به زندگى این دنیا نشود.
این مطلب را با
ذکر گوشهاى از علم غیب پروردگار که از همه چیز در ارتباط
با برگزیده تفسیر نمونه، ج3، ص: 550
انسان از جمله لحظه مرگ او و حتى جنینى که در شکم مادر است آگاه است تکمیل کرده و سوره را پایان مىدهد.
فضیلت تلاوت سوره:
در
حدیثى از پیامبر صلّى اللّه علیه و آله مىخوانیم: «کسى که سوره لقمان را
بخواند لقمان در قیامت رفیق و دوست اوست، و به عدد کسانى که کار نیک یا بد
انجام دادهاند (به حکم امر به معروف و نهى از منکر در برابر آنها) ده حسنه
به او داده مىشود».
